woensdag 26 mei 2010

Een sensei leert judo zonder rake klappen

Laten we nooit de titels van sensei, trainer en coach op één hoop gooien. Want het is niet hetzelfde. Iemand is pas een leraar als hij iemand iets heeft geleerd, door zijn leer, zijn gedrag, en het verschil dat hij maakte in iemands leven.

Niemand kan zichzelf ‘sensei’ noemen. Een sensei moet die titel waardig worden door zijn gedrag, kennis, zijn vaardigheid om die kennis over te dragen en om degene te begeleiden die aan hem is toevertrouwd. Die hij iets leert in de bredere zin van het woord. Het is een titel die aan de leraar gegeven wordt door degene wiens leven aangeraakt is door zijn leringen over judo.

Een judoka die onderricht is door een sensei, leert om zijn eigen lichaam en het lichaam van zijn partners te respecteren. Er zijn geen klappen tegen het hoofd met atemi waza omdat ze gevaarlijk zijn. De gedachtengang van een beoefenaar van Mixed Martial Arts is, om het risico van hersenbeschadiging op de koop toe te nemen en te vechten onder zulke omstandigheden.

Dr. Kano stichtte een systeem van lichamelijke, psychologische en filosofische opvoeding dat het welzijn van het individu in alle aspecten van het leven behelst. De hele wereld wordt onze dojo en de lessen die we leren in de dojo van een sensei begeleiden ons in ons dagelijks leven waar we seiryoku zenyo toepassen: maximum efficientie met een minimum aan kracht, en ook jita kyoei: wederzijds geluk en welzijn. Als we in een dojo een blauw oog zien, een gescheurde lip of zo, dan is dat vanwege een ongelukje. In MMA is dat de norm.

De coach van een sport heeft ongeveer dezelfde verantwoordelijkheden, maar zijn doel is om de leerlingen zo trainen dat ze kunnen winnen, zo snel als mogelijk, ongeacht wat dit doet met het lichaam of de geest van de leerling. Judo ‘sportificeren’ is niet safe. Kodokan judo is dat wel. 'Sport-judo' is terugkeren tot het punt waar Kano begon. O nee, het publiek wil dat niet, want het is stomvervelend om naar te kijken. Dat zie je wel aan de terugval in aantallen judoka nadat judo een olympische sport werd. Niemand wil minderwaardig pyjama-worstelen leren. Om judo deel van de olympische wereld te maken, moesten we het veranderen. Het mislukte en we blijven over met wat we vandaag de dag zien: steeds minder interesse bij het publiek, lege dojo wereldwijd. Judo zoals het bedoeld was, heeft zich versmald tot een punt waar het vaak niet veel persoonlijk nut of indentiteit heeft…

Hanon, 26-5-2010

vrijdag 21 mei 2010

Judo en budo

"Judo" betekent "de weg van de zachtheid". Zonder "zachtheid" zou het meer een soort worstelen met een pak aan zijn.
Zonder "de weg", zoals in een "gevechtsweg" (Martial Way) (Bu-do), zou het meer een "kunst van het strijden" (Combat Art) zijn, zoals de oude Japanse "Jitsu" systemen. Aangezien Judo werd ontwikkeld om een gevechtsweg te zijn (Budo), behelst het veel meer dan wedstrijdvaardigheid.

Om een meester te worden in om het even welk Budo systeem, moet iemand zeer respectabel zijn in al de volgende gebieden van Budo (in volgorde van prioriteit):

(1) Spiritueel (Zen)
(2) Filosofisch (Tao)
(3) Mentaal (Shin)
(4) Technisch (Waza)

Let op dat wedstrijdvaardigheid niet op de lijst staat, aangezien er heel wat Budo systemen zijn zonder competitie.

Randall Lim, Judoforum 15-5-2010

vrijdag 14 mei 2010

Nage no Kata (6) Okuri Ashi Barai

Een van de technieken in NNK is Okuri Ashi Barai. Een worp die simpel lijkt, maar net als De Ashi Barai, een kwestie van verfijnd aanvoelen. In de kata-uitvoering zien we heel wat minder verfijnde expressies, die – zoals bij zoveel matige kata – teruggaat op te weinig begrip. We doen ordinair gezegd maar wat, en passen ons aan aan de jury bij de dan-examens. Is dat kata? Nee. Mike Hanon wordt niet voor het eerst hier door mij aangehaald, als het gaat over een gekruide beschrijving van de juiste principes van het werpen. Deze week stond er op het judoforum (11 mei 2010) weer zo’n onsterfelijk juiste beschrijving, nu van Okuri Ashi Barai. Lees en geniet.

Tori nadert uke. Tori stopt. Uke pakt vast en dan tori ook, en dan ‘huppelen’ ze allebei naar tori’s rechterkant. Tori en uke zijn allebei in shizenhontai. Bij de derde huppel werpt tori uke.

De eerste keer toen ik dat deed met een leerling van Michigami sensei, gooide mijn uke me bij de eerste beweging! "Waarom ben je in shizenhontai en waarom breng je je voeten bij elkaar " Pats boem en daar lag ik voor ik kon zeggen: 'wacht effe, IK ben tori'.

Tori profiteert van de misstappen van uke, maar… uke is ook niet gek en kan op zijn beurt profiteren van een misstap van tori. (…)
Wat bij Okuri Ashi Barai geleerd werd is dit: wanneer tori uke nadert, begint uke zijn kumi meteen met stappen, om zo opnieuw te proberen tori naar de tatami te drukken. Tori vangt ukes kumi en stapt, zodat beiden nu staan in een rechtse shizentai, en hij verandert de richting van achterwaarts-gaan naar het zijwaarts-meenemen van uke, dus ter rechterzijde van tori (hij ‘steelt’ dus het initiatief, verandert de bedoeling van uke) Uke kan tori niet aanvallen in Okuri Ashi Barai omdat tori in een rechtse shizentai positie staat, en dus staat het aan-te-vallen been naar achteren. Ukes rechterbeen is ook in een rechtse shizentai positie, zodat ukes voet perfect staat voor Okuri Ashi Barai. Bingo! Na twee stappen komt tori er diep in met zijn rechtervoet, hara op hara aanrakend, en gedurende zijn heup-actie gebruikt hij zijn linkerbeen om de heup goed te geleiden naar uke toe. En dan werpt hij met Okuri Ashi Barai. Maak niet de fout als zou deze waza worden uitgevoerd om het linkerbeen te perfectioneren. Het linkerbeen doet uke niet zo veel, het is de actie van hand en heup die uke neerwerpt. Het 'vegende' linkerbeen van tori is een instrument dat gebruikt wordt om de heupen in de juiste positie te brengen. Heeft men je geleerd je vegende been te buigen? Dat moet niet! Het moet recht als een bezemsteel blijven, als je het vegende been buigt, sta je je hara toe om de opgebouwde kracht te laten wegglijden door de knie en we hebben die totale kracht nodig om vanuit de handen en het hoofd van tori te komen tot in zijn kleine teen. Als tori zijn derde stap maakt, zou zijn rechterbeen een beetje gebogen moeten beginnen, omdat dat helpt met het omhoogkomen en kracht toevoegt aan het gestrekte been.
Oh dear, clear as mud!

Hieronder de techniek uit de Canon of Judo van Kyuzo Mifune. Let op het gestrekte been bij de eigenlijke worp!