woensdag 29 april 2015

Straatvechters

Twee weken geleden schreef ik een stukje over judo en de voordelen voor de opvoeding. Nog nooit werd een blog van mij meer dan 6000 keer gelezen... Vorige maand schreef ik over Hollywood en vechtfilms. Een klein vervolg... Want sommige 'vechtfilms' verheerlijken het idee dat je de gevechtskunsten ook op straat kunt toepassen, als echte zelfverdediging. Er zijn zelfs instructies en trainingen hoe je kunt overleven in de urban jungle. Cool... Er zijn op youtube ook overal filmpjes over judo als 'zelfverdediging' zoals deze - al is dat meer jujutsu.



Maar in werkelijkheid bereiden onze gevechtskunsten je helemaal niet voor op een echt gevecht voor zelfverdediging in echte situaties op straat. Want straatgevechten hebben geen tatami, geen regels en een heel ander doel dan 'submissie', of winnen met ippon. Het doel van straatgevechten is altijd iets 'illegaals': een ander beschadigen, aanvallen, beroven, molesteren of zelfs... ombrengen. Meestal in onbeheerste situaties van dronkenschap of zoiets. Interessant om dan te proberen jezelf ongewapend te verdedigen, maar of de aanvallers het zo fair spelen als wij denken met al onze mooie technieken, is de vraag. Op straat gelden de wetten van de jungle: alles kan worden gebruikt als wapen, of het stenen of stokken zijn, en regels van gelijke bewapening of man tegen man gelden ook al niet. Als je met zijn tienen met stokken en messen twee mensen kunt uitschakelen, ben je lekker bezig. 'Kopschoppen' hoort ook bij straatgevechten, want de regel dat je iemand die op de grond ligt niet mag trappen, kennen ze niet, zeker niet in een groep of na een avondje stappen. Dat je vrouwen niet aanvalt ook niet. Waar bereid je je dan eigenlijk op voor?

Straatvechten is geen romantiek. Het loopt met de meeste straatvechters ook minder goed af. De aanvallers en 'winnaars' van het gevecht eindigen vaak in de bak of in tbs-klinieken, of worden deel van bendes in afwachting dat ze zelf slachtoffer worden van een afrekening. De slachtoffers die niet zo goed waren met hun zelfverdediging, eindigen in ziekenhuis of revalidatie - als ze het al kunnen navertellen. 

Daarom dat de politie en anderen die het 'geweldsmonopolie' hebben, weliswaar trainen in zelfverdediging, maar liever voorkomen dat ze het moeten gebruiken. De held uithangen is niet stoer. Escalatie is gevaarlijk en zelfs als je wettig gewapend bent, moet je maar net als eerste (raak) kunnen schieten.

Maar wat veel belangrijker is: straatvechten is absoluut niet verenigbaar met waar we met judo en andere budo voor staan. Het vechten wat we op de mat doen is slechts een 'vorm', een 'spel'. Als het al geen kata is, blijft zelfs de randori-vorm strikt gebonden aan regels, kleding en veiligheid voor elkaar, en het doel is eerder beheersing en dat je een betere persoon wordt. Van straatvechten wordt niemand een betere persoon, en het dient geen enkel wederzijds nut. Nooit. 

Eigenlijk is de gelukkigste judoka of vechtsporter dus degene die kan zeggen: "Ik ben nog nooit in een straatgevecht verzeild geraakt."

1 opmerking:

  1. Bedankt voor dit artikel. Inderdaad een goede vraag of de brutaliteit van echte zelfverdediging verenigd kan worden met de zachtmoedigheid van judo.

    BeantwoordenVerwijderen